نه تنها تولید دستگاه های ضبط ویدئویی، تلویزیون، بازی های تلویزیونی و کامپیوتری، دوربین های ویدئویی، لوازم خانگی الکترونیک، کامپیوتر و نرمافزارهای گوناگون، سال هاست که در آ سیا در انحصار ژاپنی هااست. بلکه آنان در بهرهگیری از فناوری مدرن در کارخانه ها، سازمان های دولتی، مدارس، دانشگاه ها و بنگاههای اقتصادی، خدماتی و فرهنگی نیز پیشرو هستند. میزان نفوذ اینترنت، شمار کاربران وکیفیت زیرساخت های مخابراتی ژاپن به عنوان شاخص ترین فناوری در عصر اطلاعات، اینموضوع را در سنجش با دیگر کشورهای پیشرفته جهان تائید می کند.ژاپنی ها گذشته ازسرمایه گذاری های کلان در زمینه نوسازی و گسترش موسسات پژوهشی ملی و ایجاد پارک هاو شهرک های علمی معتبر، در جهت ایجاد شهرهای دیجیتالی در سراسر ژاپن با هدف ایجادجامعه شبکه ای، تلاش های بسیاری کرده اند. شهرهای دیجیتالی به عنوان برنامه کاری وسیاست دولت ها برای ایجاد یک جامعه شبکه ای مورد توجه جدی قرار گرفته است. شهرهایبسیاری مانند آمستردام، هلسینکی، پاریس، شانگهای و کیوتو پیشگامان این حرکت هستند. شهرهای دیجیتالی هدف های متنوعی دارند و در چارچوب مفاهیم گوناگون به کار گرفته میشوند. برنامه ملی توسعه فناوری اطلاعات وارتباطات در آموزش: وزارت آموزش و پرورش، ورزش، علوم و تکنولوژی ژاپن، آموزش و پرورش را بخش مهمی از این کلواحد اجتماعی به شماره می آورد و برنامه عملی برای هماهنگی با جامعه اطلاعاتی همراهبا دیگر وزارتخانه ها به نخست وزیر ارائه داده است؛ برنامه ها بیشتر بر پایه گسترشفناوری اطلاعات و ارتباطات در مدارس و دانشگاه ها استوار است و در برگیرنده توسعهشبکه های توزیع اطلاعات، گسترش ارتباطات ماهواره ای، گسترش روش های آموزشی، پرورشحرفه ای آموزگاران و طراحی و ترویج برنامه های درسی برای یادگیری و آموزش مبتنی برشبکهWeb Based learning and Teaching است. در سال۱۹۹۶ گزارش شورای مرکزی آموزش و پرورش تحرک تازه ای به برنامه های توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات بخشید. ژاپن به گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات در آموزش و پرورش به عنوان یک نیاز ملی حساسیت چشمگیر نشان داده است. گزارش وزارت آموزش و پرورش، فرهنگ،ورزش، علوم و تکنولوژی در سال۱۹۹۹ نشان می دهد که ژاپنی ها به فناوری اطلاعات به عنوان ابزاری کارآمد برای افزایش کیفیت منابع انسانی، افزایش توانایی های توسعه فناوری در دوران پساصنعتی، بهبود کیفیت زندگی، بازسازی بنیان های اجتماع بر پایه پارادایم فناوری اطلاعات و به دست آوردن جایگاهی ممتاز در جهان امروز می نگرند Monbusho( ۱۹۹۹ ). پروژه کامپیوتری کردن آموزش و پرورش: پروژه کامپیوتری کردن آموزش و پرورش در پی ایجاد زمینه ها، محیط و فرصت هایی که روش های آموزش گسترش یابدو دانش آموزان بیش از پیش در فرایند یاددهی یادگیری، ارتباط خود را با جهان خارجگسترش دهند، بتوانند جهان را به کلاس درس خود بیاورند و یادگیری و آموزش را عینی ترسازند، به گونه ای که رهاورد آموزش چیزی بیش از “شنیدن” و بیش از پیش پایدار ومرتبط با زندگی اجتماعی دانش آموزان باشد. پروژه ژاپنی ها در ارتباط با بهسازی مدیریت مدرسه تلاش می کند تا رابطه مدرسه و جامعه را آسان سازد و تصویر روشن تری از انتظارات اجتماعی برایمدارس ارائه دهد، راه های مشارکت جامعه در مدیریت مدرسه را متنوع و کارآمد کند،نظام اداری مدرسه را بازسازی کند، به گونه ای که خانواده ها به عنوان مشاوران وبهترین حامیان اجرای برنامه های آموزشی مدارس شناخته شوند. این پروژه با ایجاد شبکههای موثر ارتباطی با برنامه های پرورش حرفه ای آموزگاران و کارکنان مدارس را اثربخشو پویا می سازد. Monbusho( ۱۹۹۹ ) این پروژه در زمانی اندک مدارس را به سالن هایی با کامپیوترهای پیشرفته و متصل به اینترنت مجهز ساخت و برای هر یک از آموزگاران کامپیوترهای شخصیدر مدارس قرار داد. سیستم های ارتباطاتی در قالب شبکه های اینترنتی و اینترانتیگسترش یافت و سرعت اینترنت با کیفیت بهتر افزایش یافت. برنامه های پرورش حرفه ایآموزگاران در سطوح گوناگون در کوتاه زمان، همه آنان را با تحولات تازه آشنا ساخت ومهارت های اساسی مربوط به کامپیوتر و اینترنت و چگونگی کاربرد آن در فرایند یاددهییادگیری در موضوعات گوناگون درسی را در آنها توسعه داد. این برنامه تا سال۲۰۰۱ بابهره گیری از نرم افزارهای تهیه شده به زنان ژاپنی به سرعت مورد توجه آموزگارانقرار گرفت. گذشته ازآن ساختار اداری مدارس چنان دگرگون شد که هر مدرسه یک آموزگارمسئول فناوری اطلاعات و ارتباطات داشته و اداره های آموزش و پرورش مناطق و مراکزاستان ها، مراکزی برای اجرای بهتر پروژه کامپیوتری کردن آموزش و پرورش بنیاننهادند. ● نتیجه ژاپنی ها با تبیین بینش ملی خود در حوزه های مختلف اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، سیاسی، اقتصادی و تکنولوژی (فناوری اطلاعات و ارتباطات) و برنامهریزی درازمدت و کوتاه مدت، تعیین ماموریت های دولت، فعالیت های اجرایی و به کارگیریبخش خصو صی و پشتیبانی گسترده از موسسات آموزشی، امیدوارند به نیاز ملی در زمینهافزایش شناخت فناوری، سواد اطلاعاتی و توان درک مناسبات در جهان امروز پاسخ شایستهبدهند. امروزه پروژه های عملی بسیاری در موسسات آموزشی اجرا می شود تا آرام آرامفراگیران را به بهره گیری از انواع فناوری اطلاعات و ارتباطات مجهز سازند، به گونهای که یادگیری و آموزش مبتنی بر شبکه، امری رایج و معمول در مدارس و کلاس های درسباشد، یادگیری مادام العمر را ترویج کند و بنیان های جامعه مبتنی بر اطلاعات و درحال یادگیری را بیش از پیش تقویت کند و به پیش ببرد | 
